چشم انداز توسعه‌پایدار‌منابع در ایران به عنوان کشوری استراتژیک و با احتمال زیاد بحران
ایران نه تنها بنا به آنکه در منطقه خشک و نیمه خشک قرار دارد و می بایست از قرن ها پیش در زمینه آب برنامه های کلان اندیشیده و الگوی تحقیقاتی بنیادی برای ایجاد پایداری، تاب آوری و هستی شناسی اکولوژی ایجاد میکرد وعلاوه بر این علارغم آنکه منابع آب شیرین کشور که مقدار آن در رابطه معکوس رشد صنایع و جمعیت است، بلکه سالیان سال است که در بخش های‌مختلف و به خصوص صنعت، کارکرد آن طبق سیستم های قدیمی تخصیص، برداشت و تخلیه پساب و فاضلاب بوده است.این در حالی است که ایجاد زیرساخت های اساسی و همچنین خلاقیت در تصمیم گیری از روش های ایجاد تاثیر جانبی و ارزش افزوده می‌بایست از مدتها پیش انجام می‌گردید. لازم به ذکر است، مدیریت منابع مختلف و از همه مهم تر آب در ایران تا کنون در مقیاس وسیعی به طور دلخواه صورت پذیرفته است. عدم قطعیت در تاب آوری‌منابع آبی‌ایران برای آیندگان پدیده ای مشهود است که جوامع جهانی هم بدان اشاره نموده است.
از جمله راهکارهای موجود میتوان به فهرست ذیل اشاره کرد:
■ایجاد و بهبود قوانین و استاندارها و الزام به رعایت و اجرای آن
■تشکیل جلسات در هر مرحله از اجرای سیستم
■توانبخشی سیستم مدیریتی و استراتژیهای مدیریتی
■افزایش راندمان زیست محیطی
■آنالیز محافظه کارانه هزینه به صرفه و عرضه به تقاضا
■بررسی اکومتریالی‌پدیده ها
■شناسایی نقاط‌مهم و ایجاد نگاه زیرساختی بدان ها
■حرکت شتابنده در مسیر تکاملی علوم توسعه پایدار
■تفسیر دقیق مشارکت، سرمایه گذاری و ایده‌محور
■چهارچوب یکپارچه برای آلودگی چند‌وجهی
■سیاست های برداشت از منابع برای پایداری بیشتر
■چشم انداز، ماهانه،سالانه، ۵۰ساله و ۱۰۰ساله انرژی
■استاندارد سازی مواد‌تجدیدپذیر
■چندگانه های اصلی مطالب کسب و کار‌قرن
■توجه زیرساختی و تکنولوژی محور به آب های زیرزمینی و فرار از تبخیر آب های سطحی
■ساخت سد و مخزن در جهت عبور از‌بحران
■ایجاد‌ارزش افزوده در توسعه صنعت
کشورهای پیشرفته دنیا مانند فرانسه و انگلستان از قرن ها پیش (سال ۱۹۸۹) به بررسی و ابلاغ راه حل های منابع محور پرداخته اند. این درحالی است که ایران به علم انکه کشوری دارای بحران منابعی‌است تا به حال تمهیدی اساسی نیاندیشیده است.